รุ้งไม่จาง ของ รัศมีจันทร์

“คุณอาจคิดว่าตัวเองเป็นผ่ายที่รักมากกว่าในความสัมพันธ์ของเรา รู้มั้ย คุณคิดผิด สำหรับฉัน คุณเป็นมากกว่าคนรัก คุณเป็นทุกอย่างที่ดีงาม... ทุกอย่างที่สวยงามน่าจดจำในชีวิตของชั้นเกิดขึ้นเพราะคุณ คุณไม่ใช่ผู้ชายคนแรก แต่คุณเป็นคนแรกที่ให้สิ่งมากมายสำหรับหัวใจชั้น”

เธอกระพริบตาถี่ๆเพื่อกลั้นน้ำตา

“อย่าหมดหวังกับชั้น ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ไม่ว่าชั้นจะพูดหรือจะทำอะไร จะเลวร้ายแค่ไหน ต่อให้เป็นเรื่องที่ให้อภัยไม่ได้ คุณจะไม่ให้อภัยชั้นก็ได้ ขออย่างเดียว...อย่าหมดหวังกับชั้น”

เขาคว้าหญิงสาวเข้ามากอดไว้ในอ้อมแขนโดยไม่รั้งรอ กระซิบที่ข้างหูเธอเบาๆ

“ผมไม่เคยหมดหวังกับคุณ ไม่ว่าคุณจะพยายามทำให้มันดูสิ้นหวังสักแค่ไหน ผมก็ไม่เคยหมดหวังในตัวคุณ”

ความรู้สึกว่า...ตัวเองเป็นที่ต้องการของใครสักคนนี่ มันช่างดีจริงๆ

ธารดา หรือชื่อเล่นว่า ทิ้ง เธอได้ชื่อเรื่องนี้จากการที่พ่อของเธอทิ้งเธอกับแม่ไปมีครอบครัวใหม่ ตั้งแต่เธอยังเล็ก แต่แม่ของเธอก็แก้แค้นคืนกลับด้วยการทิ้งเธอกลับไปให้พ่อและแม่เลี้ยงรับ ภาระเลี้ยงดูเธอแทน ธารดาไม่ถูกกับแม่เลี้ยง ส่วนพ่อแท้ๆ ก็ไม่เคยเอาใจใส่เธอ เธอจึงหนีออกจากบ้านตั้งแต่อายุ 15 ปี ทำงานส่งเสียตัวเองจนเรียนจบและได้ร่วมหุ้นเปิดบริษัทเกี่ยวกับบัญชีกับ ดลภาค เพื่อนสนิท นางเอกของเราพบกับพระเอก เรืองรอง ในงานเลี้ยงแซยิดของนายแบงก์ใหญ่พ่อของเขานั่นเอง  ด้วยความที่เป็นลูกชายคนรองและคนเล็กของบ้าน ผู้เกิดมาพรั่งพร้อม เมื่อเรืองรองพบกับธารดาทำให้เขารู้สึกว่าเธอแตกต่างจากผู้หญิงที่เขาเคยพบ มา เขาตกหลุมรักเธอแม้ตัวเธอจะอายุมากกว่าเขา หรือฐานะทางสังคมที่แตกต่างกันราวขอบฟ้ากับหุบเหว แม้เธอจะรู้สึกมีความสุขกับรักครั้งนี้ แต่ก็ยังกลัวความผิดหวัง ด้วยรู้สึกเสมอว่า ...ไม่ว่ามันจะดูดีสักแค่ไหน สุดท้ายก็จะจางหายไป...